نیست ممکن واژگونیهای طالع بیش ازین

سرنوشت ماست نام دیگران همچون نگین

یار در آغوش و ما را از جدایی چاره نیست

جلوه در کار و ندیدن ، جای حیرانی ست این

از رگ هر برگ گل پیداست مضمون بهار

این چمن درکار دارد دیدهٔ باریک بین

جز عرق زان عارض رنگین کسی را بهره نیست

غیر شبنم خرمن این گل ندارد خوشه چین

تا وفا از سجده اش عهد درستی بشکند

بر میان زنار باید بستن از خط جبین

وادی امید بی پایان و فرصت نارسا

می روم بر دوش حسرت چون نگاه واپسین

صد گلستان رنگ دربارست حسن اما چه سود

خانهٔ آیینه ما نیست جز یک گل زمین

در بساطی کز هوس فکر اقامت کرده ایم

خانهٔ پا در حنا نتوان گرفتن همچو زین

سایه وتمثال هرگز شخص نتواند شدن

نیست هستی جز گمان ، گو پرده بردارد یقین

سربه سنگی آیدت کز خود بری بوی سراغ

می دهد تمثالت از آیینه و نام از نگین

ای سپند آن به که از وضع خموشی نگذری

ناله اینجا دور باش سرمه دارد در کمین

با مروت آشنایی نیست اهل حرص را

دیده های دام نبود خانهٔ مردم نشین

چون غبار از عجز پیمان خیالی بسته ایم

تا طلسم حسرت ما نشکنی دامن مچین

فتنه بسیارست در آشوبگاه جلوه اش

اندکی یاد خرامش کن قیامت آفرین

تا توانی بیدل از بند لباس آزاد باش

همچونی در دل گره مفکن ز چین آستین